My Graduation..Alhamdulillah!

ஒரு உரிமை நிலைநாட்டப்படும்போது....

ஒரு உரிமை
நிலைநாட்டப்படும்
இடத்தில் நீ இருப்பது
உண்மையில்
ஒரு படுகளத்தில்
இருப்பதைப்போன்றதே

ஒரு உரிமையை
நிலைநாட்டுபவர்
முதலில் அந்த இடத்தை
துப்புரவு செய்கிறார்
ஒவ்வொன்றையும் தனது ஒழுங்கின்
வரைபடத்திற்குள் கொண்டு வருகிறார்

நீ அந்த இடத்தில்
வெவ்வேறு இடத்தில்
மாறி மாறி உட்காருகிறாய்
உன் உடலை
எவ்வளவு குறுக்க முடியுமோ
அவ்வளவு குறுக்கிக்கொள்கிறாய்

ஆனால்
ஒரு உரிமையை
நிலை நாட்டுபவருக்கு
நீ எங்கே உட்காருகிறாயோ
அந்த இடம்தான் முக்கியமானதாகிறது
அங்கிருந்துதான்
அவர் எல்லாச் சீர்திருத்தங்களையும்
தொடங்க விரும்புகிறார்

நீ உன் அணுகுமுறைகளை
மாற்றிக்கொள்ள முயற்சிக்கிறாய்
அன்பின் வெவ்வேறு முறைமைகளைப்
பயிற்சி செய்கிறாய்
நிலைகுலையாமல் இருப்பதுபோல
பாவனை செய்கிறாய்
அது அவருடைய இடம்தான் என
திரும்பத் திரும்ப வாக்குறுதியளிக்கிறாய்
ஆயினும் நீ
அங்கேதான் இருக்கிறாய்
ஒரு உரிமையை நிலைநாட்டுபவர்
சந்தேகத்திற்குரிய சிறிய புற்களையும்
வேரோடு பிடுங்கிவிடவே விரும்புகிறார்
அனுமதியின்றி பறக்கும்
எளிய வண்ணத்துப்பூச்சிகள்
அவரை அமைதியிழக்கச் செய்கின்றன

நீ
எதை விட்டுக்கொடுக்க வேண்டும்
எதை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்
என்று மிகவும் குழப்பமடைகிறாய்
எதை மறைக்க வேண்டும்
எதை வெளிப்படுத்தவேண்டும்
என்ற நிச்சயமின்மைகள்
உன்னைப் பைத்தியமாக்குகின்றன

ஒரு உரிமையை நிலை நாட்டுபவர்
எல்லா இடத்திலும் தனது பெயரை
எழுத விரும்புகிறார்
எல்லா உணர்ச்சிகளிலும்
தனது முகத்தைப் பதிக்க எண்ணுகிறார்
எல்லா உரையாடல்களிலும்
அவர் குறுக்கிடுகிறார்

நீ உன் வெற்றுக்கைகளைத்
திரும்பத் திரும்ப விரித்துக் காட்டுகிறாய்
நீ அங்கே தற்செயலாகத்தான் வந்தாய்
என வீணே நிரூபிக்க முயற்சிக்கிறாய்

ஒரு உரிமையை நிலைநாட்டுபவர்
தூங்குவதை முதலில் நிறுத்திவிடுகிறார்
எந்த மறைவிடமும் இல்லாமல்
விளக்குகளைப் பிரகாசமாக எரியவிடுகிறார்
எப்போதும் எதையாவது ஒன்றைக்
கண்டுபிடித்துக்கொண்டே இருக்கிறார்
உனக்கு ஆத்திரம் வருகிறது

பொறுமையிழக்கிறாய்
எது நிலைநாட்டப்படுகிறதோ
அதை ஒரு கணம் சீர்குலைக்கவிரும்புகிறாய்
எது உனக்கு திரும்பத் திரும்பச்
சொல்லப்படுகிறதோ
அதை ஒரு முறை மறுக்க விரும்புகிறாய்

ஒரு உரிமையை நிலைநாட்டுபவர்
இறுதியில் ஒருநாள் வென்றுவிடுகிறார்
எல்லாவற்றையும் அவர்
தன் விருப்பத்திற்கு அடிபணியச் செய்கிறார்

இப்போது அவர் உனக்கு
ஒரு சிறிய இடத்தை அளிக்க முன்வருகிறார்
அதை அவர் உனக்கு
அவ்வளவு பெருந்தன்மையுடன் அளிக்கிறார்
அப்போதுதான்
நீ முதன்முதலாகத் தோல்வியடைகிறாய்
நீ வெளியேற்றப்படுவதைவிட
அது கடுமையானது
நீ தண்டிக்கப்படுவதைவிட
அது அவமதிப்பால் உறையச்செய்வது

அதுதான் உன்னை
அவ்வளவு
மனமுடையச் செய்கிறது
அதுதான் உன்னை
அப்படி
அழவைக்கிறது

-மனுஷ்ய புத்திரன்-

Quotes - Very True

உன்னோடு வாழ்தல்

உன்னோடு வாழ்வதற்கும்
உன் நினைவோடு வாழ்வதற்கும்
சிறு வித்தியாசம்தான்...

உன்னோடு வாழ்தல்
வரம்.

உன் நினைவோடு வாழ்தல்
தவம்.

நீ பிரிந்த நாளில்
எனக்கென்று ஒரு
பிரபஞ்சம் உருவானது..
அங்கே என்னைத் தவிர
யாருமில்லை.

-யாரோ-

முஹர்ரம் வாழ்த்துக்கள்...[Muharram Wishes]

Voice of Palestine

Cartoon of the Day

Thanks: Daily Mirror

அழுத்தமாய்....

தெரிந்தோ தெரியாமலோ
நீயோ நானோ
அழுந்திப் பிடித்த
உணர்வின் வெளிப்பாடோ
வரம்புகளின் மையக் கோடோ
ஏதோ ஒன்று
அழுத்தமாய் வரைந்துவிட்டுச்
சென்றது
உனக்கும் எனக்குமான
இடைவெளியை.......

EID MUBARAK!

 Thakbballallau Minha Waminkum!

ஒரு தந்தையின் கடிதம்

I published this because I liked the beauty of expression and the gravity of the essence….

Abraham Lincoln, the 16th president of the united states of America (1861 – 1865) is one of the world’s great statesmen for all time. Here is a letter written by Abraham Lincoln to the head master of his school in which his son was studying, a letter so typical of the man who bore malice towards none and had charity for all.

• He will have to learn, I know, that all men are not just, all men are not true. But teach him also that for every scoundrel there is a hero: that far every selfish politician, there is a dedicated leader…
• Teach him that for every enemy there is a friend. It will take time, I know a long time, but teach, if you can, that a dollar earned is of more value then five of found.
• Teach him, to learn to lose…And also to enjoy winning. Steer him away from envy, if you can, teach in the secret of quiet laughter.
• Teach him, if you can the wonder of books…But also given quiet time wonder the eternal mystery of birds in the sky, bees in the sun, and flowers on the green hillside.
• In a school teach him, it is far more honorable to fail than to cheat…
• Teach him to have faith in his own idea, even if anyone else tell him they are wrong…
• Teach him to be gentle with gentle people and tough with tough.
• Teach him to listen to all men…But teach him also to filter all he hears on a screen of truth, and take only the good one that comes through.
• Teach him, if you can, how to laugh when he is sad. Teach him there is no shame in tear.
• Teach them to sell his brawn and brain to the highest bidder but never to put a prize tag on his heart and soul.
• Teach him gently, but do not cuddle him, because only the test of fire makes the fine steel.
• Teach him always to have sublime faith in himself because then he will always have some sublime faith in mankind.

 

ஆப்ரஹாம் லிங்கன் தன் மகனைத் துவக்கப் பள்ளியில் சேர்த்தார். அவர் தன் மகனுக்கு அறிவுரை சொல்லவில்லை. பள்ளி ஆசிரியருக்கு அவர் எழுதிய கடிதங்களின் சில பகுதிகள்! 

• தோல்வியை ஏற்றுக்கொள்ளவும், வெற்றியைக் கொண்டாடவும் என் மகனுக்குக் கற்றுக் கொடுங்கள்.
• பொறாமையிலிருந்து அவன் விலகியே இருக்கட்டும்.
• வானப்பறவைகள், தேனீக்கள், சூரியன், பசுமையான செடிகள், மலர்கள் இவற்றை ரசிக்க அவனுக்குக் கற்றுக் கொடுங்கள்.
• பிறரை ஏமாற்றுவதை விட, தோற்பது கண்ணியம் என்று அவனுக்குக் கற்றுக் கொடுங்கள்.
• சுய சிந்தனையில் நம்பிக்கை கொள்ளச் சொல்லுங்கள்.
• மென்மையானவர்களிடம் மென்மையாகவும், உறுதியானவர்களிடம் உறுதியாகவும் நடந்து கொள்ளக் கற்றுக் கொடுங்கள்.
• குற்றம் குறை கூறுபவர்களை அவன் அலட்சியப்படுத்தட்டும்.
• அளவுக்கு அதிகமாய் இனிமையாகப் பேசுபவர்களிடம் அவன் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும்.
• தன் மனதுக்கு சரி என்று தோன்றுவதை அவன் துணிந்து நின்று போராடி நிறைவேற்ற அவனைப் பழக்குங்கள்

Download this Letter(PDF)

வியூகத்திற்குள் இருக்கும்போது....

வியூகத்திற்குள்
நீங்கள் இருக்கும்போது
நாம் ஆயுதபாணியா
நிராயுதபாணியா என்று
எப்போதும் யோசிக்கிறீர்கள்

உங்கள் ஆயுதங்களை
நீங்கள் பயன்படுத்தக்
கற்றுக் கொள்வதற்குள்
யுத்தம் முடிவுக்கு வந்துவிடலாம்

சரணடைவதா
எதிர்த்துப் போரிடுவதா
என்று ஏன் உடனடியாக
முடிவெடுக்க விரும்புகிறீர்கள்

யுத்தத்தில்
நீங்களாக எடுக்கும்
எந்த முடிவும்
உங்களது கற்பனைகள் மட்டுமே

வியூகத்திற்குள் இருக்கும்போது
எதிரியின் பலம் குறித்தும்
பலவீனம் குறித்தும்
ஏன் இவ்வளவு சிந்திக்கிறீர்கள்

எதிரியும்
தன்னைப் பற்றி
அவ்வளவு குழப்பங்களுடன்தான்
சிந்தித்துக்கொண்டிருக்கிறான்

உடைத்துத் திறக்கக்கூடிய
ஒரே ஒரு அரணைப் பற்றி
உங்கள் வரைபடத்தில்
துல்லியமாகக் குறிக்கிறீர்கள்

அதுதான் உங்களுக்கு
விரிக்கப்பட்ட
மரண வலையாகவும் இருக்கலாம்
இல்லையா?

வியூகத்திற்குள் இருக்கும்போது
நான் முதலில்
சிந்திப்பதை நிறுத்தி விடுகிறேன்

சிந்திப்பதை நிறுத்தும்போது
நாம் பயப்படுவதும்
நின்று விடுகிறது

அப்போது நான்
ஒரு பியர் பாட்டிலையோ
ஒரு புத்தகத்தையோ
திறக்கிறேன்.

அவை நமக்கு முதலில்
மறதியைக் கொண்டு வருகின்றன
பிறகு
அதன் வழியே விடுதலையை

வியூகத்தில் இருக்கும்போது
நான் புதிதாக ஒரு பெண்ணைக்
காதலிக்கத் தொடங்குகிறேன்

அது நம்மைப்
புதிதாக வேறொரு வியூகத்திற்குள்
செலுத்தி விடுகிறது

வியூகத்தில் இருக்கும்போது
தியானம் செய்வதோ
இயற்கை உணவுகளை சாப்பிடுவதோ
’ஜிம்’மிற்கு செல்வதோ
மிகவும் நல்லது

நாம் ஏதாவது ஒன்றைத்
தீவிரமாகப் பின்பற்றாவிட்டால்
வியூகத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டியதாகிவிடும்

வியூகத்திற்குள் இருக்கும்போது
புதிதாக நீங்கள்
ஒரு செல்போனையோ
காரையோ வாங்குவது சிறந்தது

வியூகத்தின்போது
நம்மிடம் இருந்து பறிக்கப்படுபவை
எதுவென்று நமக்குத் தெரியாது

வியூகத்தில் நீங்கள்
அபிமன்யுவைப்போல
திகைத்துப் போய்விடுகிறீர்கள்

கிறிஸ்துவைப்போல
அமைதியாக ரத்தம் சிந்துங்கள்
சிலுவையில் தொங்கியபடி
எதிரியின் பாவங்களை மன்னியுங்கள்
வேறெப்படியும்
வியூகத்திலிருந்து
வெளியேற முடியாது

வியூகத்தில்
எதிர்த்துப் போரிட
நீங்கள் ஒரு சத்ரியனோ
போராளியோ அல்ல

நீங்கள் வெறுமனே
இந்தக் கவிதையைப்
படிப்பவர்
அல்லது
எழுதுபவர்தானே

-மனுஷ்ய புத்திரன்-

Answers to Non-Muslim's Common Questions about Islam - Dr. Zakir Naik

To download the Book; Find the link Below,

Answers to Non-Muslim's Common Questions about Islam

நினைவூட்டல்களின் காலம்

உனக்கு இதை
நினைவூட்டுதல்
கொஞ்சம் வருத்தமானது

ஒருவருக்கும்
திரும்பிப் பார்க்க
ஒன்றுமில்லாத
ஒரு காலத்தில்

உனக்கு இதை
நினைவூட்டுதல்
கொஞ்சம் அவமானகரமானது

கொடுத்ததைப்
பெற்றுக்கொண்டதை

அர்ப்பணித்துக்கொண்டதை
இழந்து வந்ததை

கண்துஞ்சாமல் இருந்ததை
கணக்குகள் பார்க்காதிருந்ததை

சிதறியதைக் கோர்த்துத் தந்ததை
உடைந்தவற்றை ஒட்டியதை


உனக்கு நினைவூட்டினால்தான்
நீ நினைத்துப் பார்ப்பாயா?

எல்லாவற்றையும் மாற்ற முடியும்
என்ற அப்போதைய நம்பிக்கைகளை

உண்மையாகவே கொஞ்சம் மாற்றியபோது
அடைந்த உவகைகளை

சாய்ந்துகொள்ளக் கிடைத்த தோள்களே
போதுமாக இருந்த நம் பயணங்களை

ஒரு பிடிமானமும் அற்று வீழ்ந்தபோது
அந்தரத்தில் தாங்கிய கைகளை


உனக்கு நினைவூட்டினால்தான்
இப்போது கொஞ்சம் கருணை காட்டுவாயா?

இதைவிடவும் பெரிய கஷ்டங்களைத்
தாங்க முடிந்ததை

இதைவிடவும் பெரிய தவறுகளை
மன்னிக்க முடிந்ததை

பெரியதாகத் தோன்றிய
நமது சிறிய காதல்களை

அப்போது சிறியதாகத் தோன்றிய
நம் பெரிய வாதைகளை


உனக்கு நினைவூட்டமுடியாவிட்டால்
நானும் அதை மறந்து போகவேண்டுமா?

இனி திரும்பப் பெற முடியாத
ஒரு காலத்தை

இனி மீட்கமுடியாத
ஒரு பருவத்தை

இனி கண்டுபிடிக்கமுடியாத
நம் அதிர்ஷ்டங்களை

இனி நிரூபிக்கமுடியாத
சில நியாயங்களை

உனக்கு இதை
நினைவூட்டுதல்
கொஞ்சம் வருத்தமானது

நினைத்துப் பார்ப்பதன் விலையை
யாரும் செலுத்தத் தயாரில்லாத

ஒரு காலத்தில்
அல்லது
மறதி மிக மிக மலிவாகக் கிடைக்கும்
ஒரு காலத்தில்

உனக்கு இதை
நினைவூட்டுதல்
கொஞ்சம் அவமானகரமானது

-மனுஷ்ய புத்திரன்-

Lauren Booth (Tony Blair's Sister-in-law) explains why she feel in love with Islam

LAUREN Booth, a broadcaster, journalist and sister-in-law of former British Prime Minister Tony Blair, defiantly explains her conversion to Islam.

"It is the most peculiar journey of my life. The carriage is warm and my fellow passengers unexpectedly welcoming. We are progressing ­rapidly and without delay. Rain, snow, rail unions, these things make no difference to the forward rush.

Yet I have no idea how I came to be on board nor, stranger still, quite where the train is heading, apart from this: the destination, wherever it might be, is the most important place I can imagine.

I know this all seems gloriously far-fetched, but really it is how I feel about my conversion, announced last week, to Islam.

Although the means and ­mechanisms that brought me to this point remain mysterious, the decision will determine every aspect of my life to come as firmly as the twin rails beneath that exhilarating express.

Asked for a simple explanation of how I, an English hack journalist, a ­single working mother, signed up to the Western media’s least-favourite religion, I suppose I would point to an intensely spiritual experience in an Iranian mosque just over a month ago.

But it makes more sense to go back to January 2005, when I arrived alone in the West Bank to cover the elections there for The Mail on Sunday. It is safe to say that before that visit I had never spent any time with Arabs, or Muslims.

The whole experience was a shock, but not for the reasons I might have expected. So much of what we know about this part of the world and the people who follow Mohammed the Prophet is based on ­disturbing - some would say biased - news bulletins.

So, as I flew towards the Middle East, my mind was full of the usual 10pm buzz­words: radical extremists, fanatics, forced marriages, suicide bombers and jihad. Not much of a travel brochure.

My very first experience, though, could hardly have been more positive. I had arrived on the West Bank without a coat, as the Israeli airport authorities had kept my suitcase.

Walking around the centre of Ramallah, I was shivering, whereupon an old lady grabbed my hand.

Talking rapidly in Arabic, she took me into a house on a side street. Was I being kidnapped by a rather elderly terrorist? For several confusing minutes I watched her going through her daughter’s wardrobe until she pulled out a coat, a hat and a scarf.

I was then taken back to the street where I had been walking, given a kiss and sent warmly on my way. There had been not a single comprehensible word exchanged between us.

Warmth of spirit

It was an act of generosity I have never forgotten, and one which, in various guises, I have seen repeated a hundred times. Yet this warmth of spirit is so rarely represented in what we read and see in the news.

Over the course of the next three years I made numerous journeys to the occupied lands which were once historic Palestine. At first I went on ­assignments; as time went by, I started travelling in solidarity with charities and pro-Palestinian groups.

I felt challenged by the hardships ­suffered by Palestinians of all creeds. It is important to remember there have been Christians in the Holy Land for 2000 years and that they too are suffering under Israel’s illegal occupation.

Gradually I found expressions such as ‘Mashallah!’ (a phrase of gratitude meaning ‘God has willed it’) and ‘Al Hamd­illilah!’ (akin to ‘Halle­lujah’) creeping into my everyday speech. These are exclamations of delight derived from the 100 names of God, or Allah. Far from being nervous of Muslim groups, I started looking forward to meeting them. It was an opportunity to be with people of intelligence, wit and, above all else, kindness and generosity.

I’m going to take a break here to pray for 10 minutes as it’s 1.30pm. (There are five prayers each day, the times varying throughout the year depending on the rising and setting of the sun.)

I was in no doubt that I had embarked on a change of political understanding, one in which Palestinians became families rather than terror suspects, and Muslim cities communities rather than ‘collateral damage’.

But a religious journey? This would never have occurred to me. Although I have always liked to pray and, since childhood, have enjoyed the stories of Jesus and the more ancient prophets that I had picked up at school and at the Brownies, I was brought up in a very secular household.

Bold Muslim women

It was probably an appreciation of Muslim culture, in partic­ular that of Muslim women, that first drew me towards a broader appreciation of Islam.

How strange Muslim women seem to English eyes, all covered up from head to toe, sometimes walking behind their husbands (although this is far from universally the case), with their children around their long skirts.

By contrast, professional women in Europe are happy to make the most of their appearance. I, for example, have always been proud of my lovely blonde hair and, yes, my cleavage.

It was common working practice to have this on display at all times because so much of what we sell these days has to do with our appearance.

Yet whenever I have been invited to broadcast on television, I have sat watching in wonder as the female presenters spend up to an hour on their hair and make- up, before giving the serious ­topics under discussion less than 15 minutes’ attention. Is this liber­ation? I began to wonder just how much true respect girls and women get in our ‘free’ society.

In 2007 I went to Lebanon. I spent four days with female ­university students, all of whom wore the full hijab: belted shirts over dark trousers or jeans, with no hair on show. They were charming, independent and outspoken company. They were not at all the timid, soon-to-be-forced-into-marriage girls I would have imagined from what we often read in the West.

At one point they accompanied me to interview a sheikh who was also a commander with the Hezbollah militia. I was pleasantly surprised by his attitude to the girls. As Sheikh Nabil, in turban and brown flowing robes, talked intriguingly of a prisoner swap, they started butting in. They felt free to talk over him, to put a hand up for him to pause while they translated.

In fact, the bossiness of Muslim women is something of a joke that rings true in so many homes in the community. You want to see men under the thumb? Look at many Muslim husbands more than other kinds.

Indeed, just yesterday, the Grand Mufti of Bosnia rang me and only half-jokingly introduced himself as ‘my wife’s husband’.

Something else was changing, too. The more time I spent in the Middle East, the more I asked to be taken into mosques. Just for touristy reasons, I told myself. In fact I found them fascinating.

Mosques 'fascinating'

Free of statues and with rugs instead of pews, I saw them rather like a big sitting room where ­children play, women feed their families pitta bread and milk and grandmothers sit and read the Koran in wheelchairs. They take their lives into their place of worship and bring their worship into their homes.

Then came the night in the Iran­ian city of Qom, beneath the golden dome of the shrine of Fatima Mesumah (the revered ‘Learned Lady’). Like the other women pilgrims, I said Allah’s name several times while holding on to the bars of Fatima’s tomb.

When I sat down, a pulse of sheer spiritual joy shot through me. Not the joy that lifts you off the ground, but the joy that gives you complete peace and contentment. I sat for a long time. Young women gathered around me talking of the ‘amazing thing happening to you’.

I knew then I was no longer a tourist in Islam but a traveller inside the Ummah, the community of Islam that links all believers.

At first I wanted the feeling to go, and for several reasons. Was I ready to convert? What on earth would friends and family think? Was I ready to moderate my behaviour in many ways?

And here’s the really strange thing. I needn’t have worried about any of these things, because somehow becoming a Muslim is really easy – although the prac­ticalities are a very different ­matter, of course.

For a start, Islam demands a great deal of study, yet I am mother to two children and work full-time. You are expected to read the Koran from beginning to end, plus the thoughts and findings of imams and all manner of spiritually enlightened people. Most people would spend months, if not years of study before making their declaration.

People ask me how much of the Koran I’ve read, and my answer is that I’ve only covered 100 pages or so to date, and in translation. But before anyone sneers, the verses of the Koran should be read ten lines at a time, and they should be recited, considered and, if possible, committed to memory. It’s not like OK! magazine.

This is a serious text that I am going to know for life. It would help to learn Arabic and I would like to, but that will also take time.

I have a relationship with a ­couple of mosques in North London, and I am hoping to make a routine of going at least once a week. I would never say, by the way, whether I will take a Sunni or a Shia path. For me, there is one Islam and one Allah.

Adopting modest dress, however, is rather less troublesome than you might think. Wearing a headscarf means I’m ready to go out more quickly than before. I was blushing the first time I wore it loosely over my hair just a few weeks ago.

Luckily it was cold outside, so few people paid attention. Going out in the sunshine was more of a challenge, but this is a tolerant country and no one has looked askance so far.

A veil, by the way, is not for me, let alone something more substantial like a burka. I’m making no criticism of women who choose that level of modesty. But Islam has no expectation that I will adopt a more severe form of dress.

Predictably, some areas of the Press have had a field day with my conversion, unleashing a torrent of abuse that is not really aimed at me but a false idea of Islam.

But I have ignored the more negative comments. Some people don’t understand spirituality and any discussion of it makes them frightened. It raises awkward questions about the meaning of their own lives and they lash out.

One of my concerns is professional. It is easy to get pigeonholed, particularly if I continue to wear a headscarf. In fact, based on the experience of other female converts, I’m wondering if I will be treated as though I have lost my mind.

I’ve been political all my life, and that will continue. I’ve been involved in pro-Palestinian activism for a number of years, and don’t expect to stop. Yet Britain is a more tolerant country than, say, France or Germany.

I’m well aware that there are plenty of Muslim women who have great success on television and in the Press, and wear modest but decidedly Western dress.

This is hardly a choice for me, though. I am a newcomer, still getting to grips with the basic tenets. My relationship with Islam is different. I am in no position to say that some bits of my new-found faith suit me and that some bits I’ll ignore.

There is a more profound uncertainty about the future, too. I feel changes going on in me every day – that I’m becoming a different person. I wonder where that will end up. Who will I be?

I am fortunate in that my most important relationships remain strong. The reaction from my non-Muslim friends has been more curious than hostile. "Will it change you?" they ask. "Can we still be your friend? Can we go out drinking?"

The answer to the first two of those questions is yes. The last is a big happy no.

As for my mother, I think she is happy if I’m happy. And if, coming from a background of my father’s alcoholism, I’m going to avoid the stuff, then what could be better?

Alcoholic household

Growing up in an alcoholic household with a dad who was violent, has left a great gap in my life. It is a wound that will never heal and his remarks about me are very hurtful.

We haven’t seen each other for years, so how can he know anything about me or have any valid views about my conversion? I just feel sorry for him. The rest of my family is very supportive.

My mum and I had a difficult relationship when I was growing up, but we have built bridges and she’s a great support to me and the girls.

When I told her I had converted, she did say: "Not to those nutters. I thought you said Buddhism!" But she understand now and accepts it.

And, as it happens, giving up alcohol was a breeze. In fact I can’t imagine tasting alcohol ever again. I simply don’t want to.

This is not the time for me to be thinking about relationships with men, either. I’m recovering from the breakdown of my marriage and am now going through a divorce.

So I’m not looking and am under no pressure to look.

If, when the time came, I did consider remarrying, then, in accordance with my adopted faith, the husband would need to be Muslim.

I’m asked: "Will my daughters be Muslim?" I don’t know, that is up to them. You can’t change someone’s heart. But they’re certainly not hostile and their reaction to my surprising conversion was perhaps the most telling of all.

I sat in the kitchen and called them in. "Girls, I have some news for you," I began. "I am now a Muslim." They went into a ­huddle, with the eldest, Alex, saying: "We have some questions, we’ll be right back."

They made a list and returned. Alex cleared her throat. "Will you drink alcohol any more?"

Answer: No. The response - a rather worrying "Yay!"

"Will you smoke cigarettes any more?" Smoking isn’t haram (for­bidden) but it is harmful, so I answered: "No."

Again, this was met with puritanical approval. Their final question, though, took me aback. "‘Will you have your breasts out in public now you are a Muslim?"

What??

It seems they’d both been embarrassed by my plunging shirts and tops and had cringed on the school run at my pallid cleavage. Perhaps in hindsight I should have cringed as well.

"Now that I’m Muslim," I said, "I will never have my breasts out in public again."

"We love Islam!" they cheered and went off to play. And I love Islam too."

Lauren Booth, 43, the sixth daughter of actor Tony Booth, now works for Press TV, the English-language news channel of the Islamic Republic of Iran

Read more:

http://www.news.com.au/world/lauren-booth-explains-why-she-feel-in-love-with-islam/story-e6frfkyi-1225946002728#ixzz147fe74ix

September 11 World Trade Center Attack was an Inside Job - Dr. Zakir Naik

Is Terrorism a muslim monopoly?

The verdict on Ayodhya: a historian's perspective

The verdict is a political judgment and reflects a decision which could as well have been taken by the state years ago. Its focus is on the possession of land and the building a new temple to replace the destroyed mosque. The problem was entangled in contemporary politics involving religious identities but also claimed to be based on historical evidence. This latter aspect has been invoked but subsequently set aside in the judgment.

The court has declared that a particular spot is where a divine or semi-divine person was born and where a new temple is to be built to commemorate the birth. This is in response to an appeal by Hindu faith and belief. Given the absence of evidence in support of the claim, such a verdict is not what one expects from a court of law. Hindus deeply revere Rama as a deity but can this support a legal decision on claims to a birth-place, possession of land and the deliberate destruction of a major historical monument to assist in acquiring the land?

The verdict claims that there was a temple of the 12th Century AD at the site which was destroyed to build the mosque — hence the legitimacy of building a new temple.

The excavations of the Archaeological Survey of India (ASI) and its readings have been fully accepted even though these have been strongly disputed by other archaeologists and historians. Since this is a matter of professional expertise on which there was a sharp difference of opinion the categorical acceptance of the one point of view, and that too in a simplistic manner, does little to build confidence in the verdict. One judge stated that he did not delve into the historical aspect since he was not a historian but went to say that history and archaeology were not absolutely essential to decide these suits! Yet what are at issue are the historicity of the claims and the historical structures of the past one millennium.

A mosque built almost 500 years ago and which was part of our cultural heritage was destroyed wilfully by a mob urged on by a political leadership. There is no mention in the summary of the verdict that this act of wanton destruction, and a crime against our heritage, should be condemned. The new temple will have its sanctum — the presumed birthplace of Rama — in the area of the debris of the mosque. Whereas the destruction of the supposed temple is condemned and becomes the justification for building a new temple, the destruction of the mosque is not, perhaps by placing it conveniently outside the purview of the case.

Has created a precedent

The verdict has created a precedent in the court of law that land can be claimed by declaring it to be the birthplace of a divine or semi-divine being worshipped by a group that defines itself as a community. There will now be many such janmasthans wherever appropriate property can be found or a required dispute manufactured. Since the deliberate destruction of historical monuments has not been condemned what is to stop people from continuing to destroy others? The legislation of 1993 against changing the status of places of worship has been, as we have seen in recent years, quite ineffective.

What happened in history, happened. It cannot be changed. But we can learn to understand what happened in its fuller context and strive to look at it on the basis of reliable evidence. We cannot change the past to justify the politics of the present. The verdict has annulled respect for history and seeks to replace history with religious faith. True reconciliation can only come when there is confidence that the law in this country bases itself not just on faith and belief, but on evidence.

Romila Thapar ,
The Hindu;02 October 2010

(Romila Thapar is a distinguished historian of Early India.)

இந்தத் தீர்ப்பு ஒரு அரசியல் தீர்ப்பு , பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே அரசாங்கம் எடுத்திருக்கக் கூடிய ஒரு முடிவைத்தான் இந்தத் தீர்ப்புப் பிரதிபலிக்கிறது. இதன் அக்கறை நிலத்தின் உரிமை மற்றும் மசூதி இடிக்கப்பட்ட இடத்தில் ஒரு கோயிலைக் கட்டுவது என்பதுதான். மத அடையாளங்களோடு சம்பந்தப்பட்ட அரசியலோடு பின்னிப் பிணைந்த பிரச்சனை இது, கூடவே வரலாற்று ஆதாரங்களையும் அடிப்படையாகக் கொண்டிருப்பதாகச் சொல்லப்பட்டுவருவது. வரலாற்று அமசங்கள் இங்கே எழுப்பப்பட்டன, ஆனால் பின்னர் தீர்ப்பில் அது புறக்கணிக்கப்பட்டது.

ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில்தான் முற்றிலும் புனித அல்லது அரை புனித நபர் ஒருவர் பிறந்தார் என்றும் அந்தப் பிறப்பை நினைவுகூற அங்கு புதிதாக ஒரு கோயிலைக் கட்டவேண்டும் என்றும் நீதிமன்றம் அறிவித்துள்ளது. இது இந்து நம்பிக்கையின் வேண்டுகோளுக்கு செய்யப்பட்டிருக்கும் எதிர்வினை. அந்தக் கோரிக்கைக்கு ஆதாரமாக எந்தவொரு சான்றும் இல்லாதபோது இத்தகையத் தீர்ப்பை ஒரு நீதிமன்றம் வழங்குமென எவரும் எண்ணவில்லை. ராமரை இந்துக்கள் தெய்வமாக வணங்குவது உண்மைதான். ஆனால் அவரது பிறப்பிடத்தைத் தீர்மானிப்பதற்கு ஒரு நீதிமன்றத்துக்கு இதுவே போதுமானதாகிவிடுமா? மிகப்பெரும் வரலாற்றுச் சின்னமொன்றை வேண்டுமென்றே இடித்துத் தகர்த்து அந்த இடத்தைக் கைப்பற்றுவதற்கு இந்த நம்பிக்கையொன்றே போதுமானதாகிவிடுமா?

பன்னிரெண்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கோயிலொன்று அந்த இடத்தில் இருந்ததாகவும் அதை இடித்துத்தான் அங்கு மசூதி கட்டப்பட்டதாகவும் எனவே அங்கு கோயிலொன்றைக் கட்டுவதற்கு நியாயமிருக்கிறதென்றும் இந்தத் தீர்ப்புக் கூறியிருக்கிறது. இந்தியத் தொல்லியல் துறையின் அகழ்வாராய்ச்சியையும் அதன் அடிப்படையில் அது சொன்னதையும் மற்ற வரலாற்றறிஞர்கள், தொல்லியல் அறிஞர்கள் கடுமையாக மறுத்தபோதிலும் அதை அப்படியே நீதிமன்றம் ஏற்றுக்கொண்டிருக்கிறது. இது அந்தத் துறை குறித்த ஆழ்ந்த அறிவும் தேர்ச்சியும் தேவைப்படும் ஒரு பிரச்சனை. இதில் நிபுணத்துவம் வாய்ந்தவர்களிடையே கருத்து மாறுபாடு நிலவும்போது ஒரு தரப்பினரின் கருத்தை மட்டும் அதுவும் மிகவும் கொச்சையான விதத்தில் ஏற்றுக்கொள்வதென்பது இந்தத் தீர்ப்பின்மீது நம்பிக்கை வைப்பதற்கு உதவியாக இல்லை.

தாம் ஒரு வரலாற்று நிபுணர் இல்லை எனவே வரலாற்று அம்சங்களின்மீது தான் கவனம் செலுத்தவில்லை எனக் கூறியிருக்கும் ஒரு நீதிபதி கூடவே இந்த வழக்கில் முடிவெடுக்க வரலாறோ தொல்லியலோ தெரிந்திருக்கவேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று சொல்லியிருக்கிறார். ஆனால் பிரச்சனையே அந்த நிலம் குறித்த வரலாற்றுத்தன்மை மற்றும் கடந்த ஆயிரம் ஆண்டுகளைச் சேர்ந்த வரலாற்றுச் சின்னங்களைப் பற்றியதுதான்.

ஒரு அரசியல் தலைமையால் தூண்டப்பட்ட கூட்டம் ஐநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கட்டப்பட்டதும் நமது பண்பாட்டு மரபின் பகுதியாக இருந்ததுமான மசூதி ஒன்றை வேண்டுமென்றே இடித்துத் தகர்த்தது. நமது பாரம்பர்யத்துக்கு எதிராக இழைக்கப்பட்ட இந்தக் குற்றத்தையும், அங்கிருந்த மசூதி வேண்டுமென்றே இடிக்கப்பட்டதையும் கண்டிக்கவேண்டுமென்று இந்தத் தீர்ப்பின் சுருக்க உரையில் எதுவும் சொல்லப்படவில்லை. மசூதி இடிக்கப்பட்ட இடத்தில்தான் புதிய கோயிலின் கருவறை - அதாவது ராமரின் பிறப்பிடம் என்று யூகிக்கப்படும் இடம் - அமையப்போகிறது. அங்கு இருந்ததாக சொல்லப்படும் கோயிலை இடித்ததைக் கண்டிப்பார்களாம் அதுவே அங்கு புதிய கோயிலைக் கட்டுவதற்கான நியாயத்தைத் தருகிறது என்பார்களாம், ஆனால் அங்கிருந்த மசூதியை இடித்ததைப் பற்றி ஒன்றும் சொல்லமாட்டார்களாம். வசதியாக அதை இந்த வழக்கின் எல்லைக்கு அப்பால் வைத்துவிட்டனர்.

இந்தத் தீர்ப்பு ஒரு முன்னுதாரணத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. தன்னை ஒரு சமூகக் குழுவாகச் சொல்லிக்கொள்ளும் எவராலும் வழிபடப்படுகிற முழு அல்லது அரை புனிதத் தன்மைகொண்ட எவரோ ஒருவர் பிறந்த இடம் எனச் சொல்லி எந்த நிலத்தையும் உரிமைகோரலாம் என்ற முன்னுதாரணம் இந்தத் தீர்ப்பால் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. பொருத்தமான சொத்து எங்காவது இருந்தால், அங்கு ஒரு பிரச்சனை கிளம்பினால் இப்படி இன்னும் எத்தனையோ ‘ ஜன்மஸ்தான்’கள் எதிர்காலத்தில் உருவாகலாம். வரலாற்றுச் சின்னமொன்றை வேண்டுமென்றே இடித்துத் தரைமட்டம் ஆக்கியதை நீதிமன்றம் கண்டிக்காவிட்டால் மேலும் அப்படிப் பலவற்றை இடிப்பதை யார் தடுக்கமுடியும்? வழிபாட்டு இடங்களின் தனமையை மாற்றி அமைப்பதற்கு எதிராக 1993 ஆம் ஆண்டு இயற்றப்பட்ட சட்டம் அண்மைக்காலமாக செயலிழந்து கிடப்பதைப் பார்க்கிறோம்.

வரலாற்றில் நடந்தது நடந்ததுதான். அதை மாற்றமுடியாது. ஆனால், என்ன நடந்தது என்பதை அதன் முழுப் பரிமாணத்தோடும் சூழலோடும் புரிந்துகொள்வதும்; நம்பகமான ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் அதை நோக்குவதும் அவசியம். தற்கால அரசியலை நியாயப்படுத்துவதற்காக நாம் கடந்தகாலத்தை மாற்றமுடியாது. இந்தத் தீர்ப்பானது வரலாற்றின்மீதான மரியாதையை அழித்துவிட்டது, வரலாற்றை மத நம்பிக்கையால் பதிலீடு செய்ய முயற்சிக்கிறது. இந்த நாட்டின் சட்டமானது நம்பிக்கைகளை அடிப்படையாககொண்டதல்ல, அது ஆதாரங்களை அடிப்படையாககொண்டது என்ற நம்பிக்கை நிலவும்போதுதான் உண்மையான ஒற்றுமையும் சமாதானமும் சாத்தியமாகும்.

 
நன்றி : தி இந்து 02.10.2010

Lecture Series: Marriage and Family Life

உன்னைவிட்டுப் போகும்போது....

ஒருவர் உன்னைவிட்டுப் போகும்போது
நீ அவருக்குப் புரிந்துகொள்ளவே முடியாத
ஒரு விடுதலையை அளிக்கிறாய்

பதட்டமடையாமல்
அவருக்கு நீ விடைகொடு

ஒருவர் உன்னைவிட்டுப் போகும்போது
உன்னுடைய நிழல் இல்லாமல்
அவர் தன்னைத் தானே பார்த்துக்கொள்ள
அனுமதிக்கிறாய்

எந்தக் குற்ற உணர்ச்சியையும்
ஏற்படுத்தாமல் அவரைப் போகவிடு

ஒருவர்
உன்னைவிட்டுப் போகும்போது
உன்னுடைய பழக்கங்கள் மாறுவதுபோலவே
அவரது பழக்கங்களும் மாறிவிடுகின்றன

போகும்போது அவருக்கு நீ
எதையும் மறுக்காதே

ஒருவர்
உன்னைவிட்டுப் போகும்போது
ஒரு சுவருக்கு அந்தப் பக்கமாய்
போவதாகவே அவர் உணர்கிறார்

நீ அவருக்கு
நல்வாழ்த்துக்களைத் தெரிவி

ஒருவர் உன்னைவிட்டுப் போகும்போது
எதையோ
கொஞ்சம் இழக்கிறாய்

அவரும் எதையோ
கொஞ்சம் இழந்துதான் போகிறார்
என்பதால் நீ துக்கமடையவேண்டியதில்லை

ஒருவர் உன்னைவிட்டுப் போகும்போது
நீ இனி அவருக்குத் தர ஒன்றுமே
இல்லை என்பதால்தான் போகிறார்

நீ அவருக்கு
உன்னிடம் இருப்பதிலேயே
சிறந்த ஒன்றை அப்போது
பரிசளித்துவிடு

ஒருவர் உன்னைவிட்டுப் போகும்போது
இனி எப்போதும் திரும்பவே மாட்டார்
என்றுதான் நினைக்கிறாய்

அந்தக் கணத்தின் அன்பை
அந்தக் கணத்தின் வெறுப்பை
அவருக்கு முழுமையாகக் காட்டு

ஒருவர் உன்னைவிட்டுப் போகும்போது
அவர் வெளிச்சத்தை நோக்கிப் போவதாக
ஒரு கணம் உணர்கிறார்

நீ அப்போது
ஒரு காதல் கவிதையை
எழுதாமலிரு

-மனுஷ்ய புத்திரன்-

Kashmir is not India's integral part: Arundhati Roy

The Incident
Srinagar, Oct 24:

Reiterating that Kashmir was not an integral part of India, noted writer and Booker Prize winner Arundhati Roy Sunday accused India of launching "a protracted war" to suppress the ongoing movement in Kashmir by its military might. She said it was high time for Kashmiris to set goals for Azadi and achieve them systematically.

"I believe Kashmir is not an integral part of India. It is a historical fact," Roy said at a seminar titled 'Whither Kashmir? Freedom or Enslavement' organised by the Jammu and Kashmir Coalition of Civil Society here. "By describing the pro-freedom leaders in the Valley as separatists, India in a sense has already acknowledged that secession has taken place," she added.

Roy who has been vociferously advocating the cause of Maoists and Kashmiris minced no words in accusing India of waging war against minorities. "In Nagaland, the troopers have been targeting Adivasis, in Telangana Dalits and in Punjab, they target Sikhs. India is an upper caste Hindu state that is certainly at war with minorities. It has waged a protracted war in Nagaland and Kashmir to force inclusion of people into its system," she said.

Maintaining that the ongoing movement has highlighted the aspirations of Kashmiris, Roy underscored the need for initiating a debate on Azadi. "Resistance is a beautiful thing. It is high time for Kashmiris to set goals for Azadi and steer the movement," she said.

However, she cautioned that there is an elite section in Kashmir which is allowing the oppression. "Your struggle has raised the consciousness about Kashmir dispute and the oppression you face. But you must decide what type of society you have in mind once you are allowed to decide your future," she said.

Elaborating she said imperial colonialism is fast being replaced by corporate colonialism. "Kashmiris will have to make a choice whether or not they want the Indian oppression to be replaced by a future corporate oppression of the local masses," she said.

Roy stated that Kashmiris recruited in the army and paramilitary forces are being used to suppress the voices of dissent in the Northeast and other states. "I was heart broken when I saw Kashmiri BSF personnel in Dantewada. Mothers in Nagaland recalled their kins who were posted in army and other security agencies. I urge Kashmiris to ensure that they are not used to as tools of suppression," she said.

Hailing the role of Kashmiri women in the ongoing movement, Roy asked them to contribute to the struggle in one way or the other. "Kashmiris have been breathing and inhaling through the barrel of AK 47."

Terming India as a prison with many nationalities, Roy said attempts are being made to implement the policy of divide and rule. "After attaining freedom from the British, India itself has become a colonial power. It has left the legacy of partition in the shape of Kashmir. India opened the locks of two issues including Babri Masjid and tried to give it Islamist colour to act like a victim. The Home Minister, P Chidambaram has been maintaining that he wants to see 80 percent people of India who live in villages to shift to cities. They want to divide and rule. It can only happen with the help of Army," she said.

Roy said during her visit to southern India state, she asked her a friend to show her the grave of a Dalit who was killed in Kashmir. "An SP accompanied us and showed the grave in a garbage dump. He said the people did not allow the body to be carried in front of their homes saying it will pollute them. One should not have any expectation from a country whose Prime Minister (Dr Manmohan Singh) has not been ever elected," she said.

She said India has been using the façade of democracy to cover up the rights violations. In New Delhi she said 3000 bodies were recovered in recent past besides 20,000 children disappeared. "But nobody asks the questions as people in Delhi are not fighting for freedom. Democracy has become another form off tyranny," she said.

Prominent human rights activist Gautam Navlakha said the gun has played an important role in highlighting the Kashmir dispute. "Gun kept the Kashmir issue alive. Now the stone pelters have taken over the mantle. Now the stones have the power and there is no need of guns. Azadi is not round the corner but you have fight for it. Whether all party delegations and interlocutors will visit Valley, talk and go back. But it is the Kashmiris who have to decide their future,"

Navlakha said there has been criminalization of dissent as all voice in Kashmir have been suppressed.

Navlakha impressed upon the civil society to establish its own institutions. "Their foundations have been laid in past four month and it is high time to give it a practical shape. The students should start exhibitions like draw paintings on what their concept of Azadi is," he said.

Criticizing the Kashmiris who give vent to feeling through Facebook, Navlakha said battles are not fought from drawing rooms. "I am not against the face bookers but it is a shame on them. They have to openly support their fellow Kashmiris. Mere slogans can't fetch us freedom. But if we maintain unity, steadfastness we will achieve Azadi and sacrifices will not go waste," she said.

Noted Trade Unionist Ashim Roy underscored the need for strengthening trade union movement in the State saying it will help garner support for Kashmir cause. Ashim said he was privileged to organize a trade union conference in "three countries comprising Jammu and Kashmir, India and Pakistan."

"Trade Union movement in Kashmir has the potential to garner support for the just cause in India. So we should promote and strengthen the movement," he added.

Senior journalist Zahir-ud-Din said the Trade Union Movement in Kashmir was the oldest in the World. "On 29th April 1865, Trade Union Movement was launched in Kashmir after 28 shawl weavers were killed at Zaldagaar. 20 years after the incident, the Movement started in Chicago which is celebrated as May Day," he said.

Prominent filmmaker Sanjay Kak said it is high time for Kashmiris to what he said push the curtains on their victim hood. Pertinently Kak, a Kashmir Pandit shot into prominence for his documentary 'Jashn-e- Azadi' in 2007 depicts the ground situation in the Valley during the last two decades.

"The perception of majority of Indians in changing towards Kashmir issue. I was surprised when Jashn-e-Azadi was received well by the Indian audience. At least there is a ten fold change in India's attitude towards Kashmir due to protests on Kashmir streets," he said.

"You have to see what you can offer to Indian people. You have to show them the strength of Azadi. We have to understand that the stone pelters on streets of Kashmir are not pleading but demanding the rights of Kashmiris. We want somebody else to fight the battle of Kashmiris. Arundhati and Gautam have earned their right to call spade a spade by struggling for it. So have the Kashmiris to do," he said.

Kak said the Facebook has emerged as a powerful tool for Kashmiris to give vent to their aspirations.

"The Facebook has a diversity of opinions on Kashmir and nobody can neglect them. I want to maintain that what we see on Indian media regarding Kashmir is not opinion of Indian people. Corporate media outlets are driven by their own compulsions," he said.

Najeeb Mubarki, the Assistant Editor of the Economic Times said the Kashmiris have achieved a moral victory due to the ongoing movement. He accused the Indian media of delegitimizing the struggle of Kashmiris. "After 9/11, there has been a tendency to link every thing in Islamic context. Indian media sometimes states that there are militants among the protesters and blame Pakistan for fomenting trouble in the Valley. This is done to delegitimize the struggle of Kashmiris," he said.

Pervez Bukhari, noted journalist said a big part of Kashmiri's population is silent due to fear and highly militarized presence. "The troopers are making efforts not only to suppress but make Kashmiris their part. The aspirations of Kashmiris surfaced on the streets. Due to crackdown unleashed to crush the protests, the whole generation has gone underground. It is a horrifying thing. People are reluctant to even talk on phones as most of them are tapped. This has made the people vulnerable and silent," he said.

"Ironically, I see the new generation protesting lonely. It is responsibility of each Kashmiri to share their views and give support to the cause. Ways and means have to be developed for giving space to the silence majority of Kashmir," he added.

Pervez Imroz the chairman of JKCCS said the civil society has an important role to shape up the opinions in Kashmir. "At a time when seven lakh troopers besides cops are leaving no stone unturned to suppress the movement, it is the responsibility of the civil society to give vent to aspirations of Kashmiris. We have invited those people to speak in the seminar who are considered to be enemies by India for speaking for the Kashmiris," he said.

Imroz accused the Government of India of holding the media hostage and spreading misinformation about Kashmir. "Many NGOs have been formulated who portray false picture of Kashmir. These NGOs have intruded into our society. If we have to achieve freedom we have to ourselves fight for it. We can wait for others to fight for our cause. We have to shape up our future ourselves," he said.

The seminar was followed by an interacting session in which the people from different walks of life interacted with the speakers.

Arundhati Roy has issued this statement from Srinagar

I write this from Srinagar, Kashmir. This morning's papers say that I may be arrested on charges of sedition for what I have said at recent public meetings on Kashmir. I said what millions of people here say every day. I said what I, as well as other commentators have written and said for years. Anybody who cares to read the transcripts of my speeches will see that they were fundamentally a call for justice. I spoke about justice for the people of Kashmir who live under one of the most brutal military occupations in the world; for Kashmiri Pandits who live out the tragedy of having been driven out of their homeland; for Dalit soldiers killed in Kashmir whose graves I visited on garbage heaps in their villages in Cuddalore; for the Indian poor who pay the price of this occupation in material ways and who are now learning to live in the terror of what is becoming a police state.

Yesterday I traveled to Shopian, the apple-town in South Kashmir which had remained closed for 47 days last year in protest against the brutal rape and murder of Asiya and Nilofer, the young women whose bodies were found in a shallow stream near their homes and whose murderers have still not been brought to justice. I met Shakeel, who is Nilofer's husband and Asiya's brother. We sat in a circle of people crazed with grief and anger who had lost hope that they would ever get 'insaf'—justice—from India, and now believed that Azadi—freedom— was their only hope. I met young stone pelters who had been shot through their eyes. I traveled with a young man who told me how three of his friends, teenagers in Anantnag district, had been taken into custody and had their finger-nails pulled out as punishment for throwing stones.


In the papers some have accused me of giving 'hate-speeches', of wanting India to break up. On the contrary, what I say comes from love and pride. It comes from not wanting people to be killed, raped, imprisoned or have their finger-nails pulled out in order to force them to say they are Indians. It comes from wanting to live in a society that is striving to be a just one. Pity the nation that has to silence its writers for speaking their minds. Pity the nation that needs to jail those who ask for justice, while communal killers, mass murderers, corporate scamsters, looters, rapists, and those who prey on the poorest of the poor, roam free.


-Arundhati Roy-
October 26 2010

தமிழில் : நான் இதை காஷ்மீரில் இருக்கும் ஸ்ரீநகரிலிருந்து எழுதுகிறேன். காஷ்மீரைப் பற்றி அண்மையில் நடத்தப்பட்ட கூட்டங்களில் நான் பேசியவற்றுக்காக நான் கைதுசெய்யப்படலாம் என இன்றைய செய்தித் தாள்கள் கூறுகின்றன. இஙிருக்கும் லட்சக்கணக்கான மக்கள் தினந்தோறும் சொல்வதைத்தான் நான் சொன்னேன். பல்வேறு அரசியல் நோக்கர்களும் பல ஆண்டுகளாகச் சொல்லியும் எழுதியும் வருவதைத்தான் கூறினேன். நான் பேசியவற்றின் எழுத்து வடிவத்தைப் படிப்பவர்கள் அவை அடிப்படையில் நீதிக்கான அழைப்புகள் என்பதை உணர்வார்கள். உலகிலேயே மிகவும் மோசமான ராணுவ ஆக்கிரமிப்பின்கீழ் வாழும் காஷ்மீர் மக்களுக்கு நீதி கிடைக்கவேண்டும்; தங்களது தாய்மண்ணிலிருந்து விரட்டப்பட்ட துயரத்தோடு காஷ்மீருக்கு வெளியே வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் காஷ்மீர் பண்டிட்டுகளுக்கு நீதி கிடைக்கவேண்டும் ; தமிழ்நாட்டின் கடலூர் மாவட்டத்தில் குப்பைகளுக்குக் கீழே மறைந்துகிடக்கும் புதைகுழிகளைப் பார்த்தேனே காஷ்மீரில் கொல்லப்பட்ட தலித் ராணுவ வீரர்கள் அவர்களுக்கு நீதி கிடைக்கவேண்டும்; இந்த ஆக்கிரமிப்புக்கான விலையைக் கொடுத்துகொண்டிருக்கும் , இப்போது போலீஸ் ராச்சியமாக மாறிவிட்ட நாட்டில் பயங்கரங்களுக்கிடையே வாழப் பழகிக்கொண்டிருக்கும் இந்திய நாட்டின் ஏழை மக்களுக்கு நீதி கிடைக்கவேண்டும் என்றுதான் நான் பேசினேன்.


நேற்று தெற்கு காஷ்மீரில் இருக்கும் ஆப்பிள் நகரமான ஷோபியானுக்கு நான் போயிருந்தேன். அங்குதான் ஆசியா , நிலோஃபர் என்ற இரண்டு இளம்பெண்களின் சடலங்கள் அவர்களின் வீடுகளுக்கு அருகில் ஒரு ஓடையில் கண்டெடுக்கப்பட்டது. குரூரமாக அவர்கள் கற்பழித்துக் கொல்லப்பட்டதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து கடந்த ஆண்டில் நாற்பத்தேழு நாட்கள் அந்த நகரம் மூடப்பட்டுக் கிடந்தது. அவர்களைக் கொன்றவர்கள் இன்னும் தண்டிக்கப்படவில்லை. நிலோஃபரின் கணவரும் ஆசியாவின் சகோதரருமான ஷகீலை நான் சந்தித்தேன்.நாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்தைச் சுற்றி இந்தியாவிடமிருந்து நீதி கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையை இழந்துபோன, சுதந்திரம் ஒன்றுதான் ஒரே நம்பிக்கை என்று கருதுகிற மக்கள் துக்கத்தோடும் கோபத்தோடும் சூழ்ந்திருந்தார்கள். கல்வீசியதற்காக துப்பாக்கியால் சுடப்பட்டு கண்களுக்கிடையே தோடாவால் துளைக்கப்பட்ட இளைஞர்களை சந்தித்தேன். என்னோடு பயணம் செய்த இளைஞர் ஒருவர் அனந்த்நாக் மாவட்டத்தில் இருக்கும் தனது நண்பர்களான டீன் ஏஜ் இளைஞர்கள் மூன்றுபேரை எப்படி விசாரணைக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள் கல் வீசியதற்காக அவர்களது விரல் நகங்கள் எப்படி பிடுங்கப்பட்டன என்பதை விவரித்தார்.


‘ வெறுப்பைக் கக்கும் பேச்சை நான் பேசியதாக நாளேடுகளில் சிலர் குற்றம்சாட்டியிருக்கிறார்கள். இந்தியா சிதைவதை நான் விருபுவதாகச் சொல்கிறார்கள். அவர்கள் சொல்வதற்கு மாறாக எனது பேச்சு அன்பிலிருந்தும் பெருமிதத்திலிருந்தும் வருகிறது. நாங்கள் எல்லோரும் இந்தியர்கள்தான் என அவர்களைப் பலவந்தப்படுத்திச் சொல்லவைக்கவேண்டும் என்பதற்காக அவர்களது விரல் நகங்களைப் பிடுங்கவேண்டாம்; கற்பழிக்கவேண்டாம் , படுகொலை செய்யவேண்டாம் என்ற உணர்விலிருந்து வருகிறது. நீதி விளங்கும் ஒரு சமூகத்தில் வாழவேண்டும் என்ற விருப்பத்திலிருந்து வருகிறது. தமது எண்ணங்களைப் பேசுகிற காரணத்தால் எழுத்தாளர்களை மௌனிகளாக்கி வைக்க இந்த தேசம் விரும்புகிறது என்பது பரிதாபகரமானது. நீதி கோருபவர்களை சிறையில் அடைக்க இந்த நாடு முயற்சிக்கிறது, ஆனால் மதவெறிக் கொலைகாரர்கள் ; இனப்படுகொலைகளைச் செய்தவர்கள் ; கொள்ளைக்காரர்கள்; கற்பழிப்பவர்கள் , ஊழல் செய்பவர்கள், ஏழைகளிலும் ஏழையான மக்களைச் சுரண்டுபவர்கள் போன்றவர்களெல்லாம் இங்கே சுதந்திரமாகச் சுற்றிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.


அக்டோபர் 26, 2010 அருந்ததி ராய்



Western and Asian approach towards life....

Westerners                                                                                       
Asians                                                                                              

(1) Opinion
 
Westerners: Talk to the point
Asians: Talk around the circle, especially if opinions are different

(2) Way of Life

Westerners: individualism, think of himself or herself.
Asians: enjoy gathering with family and friends, solving their problems, and know each other's business.

(3) Punctuality

Westerners: on time.
Asians: in time.

(4) Contacts 

Westerners: Contact to related person only.
Asians: Contact everyone everywhere, business very successful.

(5) Anger

Westerners: Show that I am angry.
Asians: I am angry, but still smiling... (Beware!)

(6) Queue when Waiting

Westerners: Queuing in an orderly manner.
Asians: Queuing?! What's that?

(7) Sundays on the Road

Westerners: Enjoy weekend relaxing peacefully.
Asians: Enjoy weekend in crowded places, like going to the mall.

(8) Party

Westerners: Only gather with their own group.
Asians: All focus on the one activity that is hosted by the CEO.

(9) In the restaurant

Westerners: Talk softly and gently in the restaurant.
Asians: Talk and laugh loudly like they own the restaurant.

(10) Travelling

Westerners: Love sightseeing and enjoy the scenery.
Asians: Taking picture is the most important; scenery is just for the background.


(11) Handling of Problems

Westerners: Take any steps to solve the problems.
Asians: Try to avoid conflicts, and if can, don't leave any trail.

(12) Three meals a day

Westerners: Good meal for once a day is sufficed.
Asians: At least 3 good meals a day.

(13) Transportation

Westerners: Before drove cars, now cycling for environmental protection.
Asians: Before no money and rode a bike, now got money and drive a car

(14) Elderly in day-to-day life

Westerners: When old, there is snoopy for companionship.
Asians: When old, guarantee will not be lonely, as long as willing to babysit grandkids.

(15) Moods and Weather

Westerners: The logic is: rain is pain.
Asians: More rain, more prosperity

(16) The Boss

Westerners: The boss is part of the team.
Asians: The boss is a fierce god.

(17) What's Trendy

Westerners: Eat healthy Asian cuisine.
Asians: Eat expensive Western cuisine.

(18) The Child

Westerners: The kid is going to be independent and make his/her own living.
Asians: Slog whole life for the kids, the centre of your life.